Ganpati Story in Marathi (गोपद्मांची कहाणी) in Marathi
गणपतीची कहाणी
गणपती हे एक विशेषत: आकार असते, ज्यातीला त्याच्या एक विशेषत: मुद्रेची पूजा केलीत. त्याच्या मुद्रेच्या दोन शिरे आहेत, एक अडथळ्याचे आणि एक सजळ्याचे. हे मुद्रेचे एक प्रतीक असते, ज्यात त्याच्या भक्तांनी गणपतीला स्नान, पूजा, आणि आरतीच्या वेळी प्राप्त करू शकतात. गणपती भगवानाच्या पारंपरिक दर्शनीय रूपात मोजणारे आहे. त्याच्या अत्यंत महत्वाच्या पुराणानुसार, गणपतीला म्हणजे विघ्नहर्ता, असे वाटले आहे. त्याने भक्तांच्या सर्व प्रकारच्या विघ्नांकिंवा संकटांना दूर केले.
गणपती बप्पाच्या पूजेच्या दिवशी, गणपती एक मूर्तीस्थानात ठेवला जातो, आणि त्याच्या पूजेच्या क्रमानुसार विधानानुसार पूजा केलीत. त्यानंतर, लोकांनी आरती सांगताना वाचली आणि मोदक, उकडीच्या भाकरी, विनायक चतुर्थीच्या आणि गणपती बप्पाच्या प्रसादरूपी विविध निवादित आहाराच्या वस्त्रित देतात. गणपती चतुर्थी ह्या पर्वाला हिंदू कॅलेंडरनुसार भद्रपद महिन्यातील शुक्रवारी दिवशी साजरा केला जातो. आपल्याला त्या दिवशी गणपती बप्पाच्या पूजेत भाग घेण्याचा आणि त्याच्या आदराने पूजेच्या अवस्थेत विघ्नहर्ता श्री गणेशला आराधित करण्याचा महत्व आहे.
Bal Ganesh Story in Marathi (गणपतीची कहाणी)
ऐका गोपद्मांनो, तुमची कहाणी. स्वर्गलोकीं इंद्रसभा, चंद्रसभा, कौरवसभा, पांडवसभा इत्यादि पाची सभा बसल्या आहेत. ताशे मर्फे वाजाताहेत, रंभा नाचताहेत, तोंच तुंबुर्‍याच्या तारा तुटल्या. मृदुंगांच्या मे-या फुटल्या. असे झाल्यावर सभेचा हुकूम झाला, “करा रे हांकारा, पिटा रे डांगोरा. गांवांत कोणी वाणवशावाचून असेल, त्याच्या पाठीचा तीन बोटं कंकर काढा, तंबुर्‍याला तारा लावा, कीर्तन चालू करा, रंभा नाचत्या करा.” असा हुकूम झाल्यावर कृष्णदेव मनांत भ्याले. माझी बहीण सुभद्रा हिनं काही वाणवसा केला नसेल. तेव्हा ते उठले, तिच्याकडे जाऊन चौकशी केली. तिनं काही वाणवसा केला नाहीं. नंतर कृष्णांनीं तिला वसा सांगितला, ” सुभद्रे सुभद्रे, आखाड्या दशमीपासून तीस दिवस तीन गोपद्मं देवाच्या द्वारी काढावीत, तितकीच ब्राह्मणाचे द्वारी, पिंपळाचे पारी, तळ्याचे पाळी व गाईच्या गोठ्यांत काढून पूजा करावी.
हा वसा कार्तिक्या दशमीस संपूर्ण करावा. याप्रमाणं पाच वर्ष करावं. उद्यापनाचे वेळीं कुवारणीस जेवायला बोलवावी. पहिल्या वर्षी विडा द्यावा, दुस-या वर्षी चुडा भरावा, तिस-या वर्षी केळ्यांचा फणा द्यावा, चौथ्या वर्षी उसाची मोळी द्यावी, पाचव्या वर्षी चोळी परकर नेसवून आपल्या वशाचं उद्यापन करावं.” असं सांगून कृष्ण पूर्व ठिकाणी येऊन बसले. नंतर लागलीच सुभद्रेनं सांगितल्याप्रमाणं केलं. पुढं सभेत कळलं. सुभद्रा वाणवशाशिवाय आहे असं समजल्यावर तिकडे दूत जाऊन पहातात, तो तिनं वसा वसला आहे. पुढं येता येता गावाबाहेर एक हत्तीण वाणवशाशिवाय त्यांना दिसली. ती दक्षिणेस पाय, उत्तरेस डोकं करून निजलेली होती. तेव्हां तिच्या पाठीचा कंकर काढून नेला. नंतर तंबो-याच्या तारा जोडल्या, मृदुंगाच्या भे-या वाजत्या केल्या. तशाच रंभा नाचत्या केल्या. जसं ह्या व्रताच्या योगानं सुभद्रेवरचं संकट टळलं, तसं तुमचं आमचं टळो. ही साठां उत्तरांची कहाणी पांचां उत्तरीं सुफळ संपूर्ण.